Politiek waarin compassie leidend is

Voorzitter,

Aandacht voor elkaar; het is een van de belangrijkste dingen in het leven. Je een voorstelling maken van de leefwereld van de ander, en daarmee rekening te houden in de keuzes die je maakt.

Empathie gaat over het vermogen om je in de gevoelens van anderen in te leven. Anderen die door kansenongelijkheid al vanaf de jeugd op achterstand zijn gezet of anderen die als soort niet op ons gelijken maar met wie we wel basale gevoelens als angst, stress maar ook liefde delen. Zoals wij afgelopen jaar al aanhaalden: corona heeft ons doen beseffen hoe verbonden wij zijn met de aarde, met haar andere bewoners, en dat hoe wij met hen omgaan ons in deze crisis heeft gebracht.

Maar naast het eigen belang van mensen om zorgvuldig met de aarde om te gaan, heeft deze crisis ons ook als geen ander doen beseffen dat onnoemelijk veel mensen en dieren het in hun dagelijks bestaan zwaar hebben. Kinderen die opgroeien in een gezin met huiselijk geweld, mensen die met de dagelijkse gevolgen van long covid te maken hebben, toeslagenouders die het eten uit hun mond sparen om hun kinderen nog iets te geven, of mensen die te maken hebben met de psychische gevolgen van sociaal isolement. Eenden die nooit in hun korte leven water zien, koeien die van hun kinderen gescheiden worden, of konijnen die in een klein hokje hun leven alleen moeten doorbrengen. We moeten erbij stilstaan dat onze samenleving doordrenkt is met onrecht en problemen. Waarbij mensen vinden dat hun mening zwaarder weegt dan die van een ander, dat geweld een manier is om problemen op te lossen en dat wij ons als mens superieur wanen aan andere mensen en andere dieren.

Ik wil daarom vanavond namens de Partij voor de Dieren – en hopelijk namens de hele raad – de wens uitspreken dat we allemaal een stukje empathischer kunnen worden. Het je kunnen inleven in elkaar zorgt voor onderling begrip en voor het delen van levensgeluk. We maken het leven voor allemaal een stukje mooier. Of dit nu gaat om het aanbieden van hulp aan ouderen of het minder of zelfs stoppen met eten van vlees en zuivel: mens of dier, we leven ons in in de ander, begrijpen hun problemen, het leed dat er achter schuil gaat en voelen de drive om iets voor ze te betekenen. Wat doet een ander pijn en kunnen we ons de vraag stellen of we daar iets tegen kunnen doen? In veel gevallen is de oplossing simpeler dan we denken.

Voorzitter, hoe wij met dieren omgaan in onze samenleving is onmenselijk. Het levend in kokend water laten spartelen van varkens en het shredderen van haantjes is alledaagse praktijk. Stalbranden, waarbij de dieren geen enkele mogelijkheid hebben om te vluchten, kosten jaarlijks gemiddeld 143.000 slachtoffers. Ook zou eenieder die gesnorkeld of gedoken heeft zich kunnen voorstellen dat het in rap tempo binnenhalen van vissen in netten ook bij vissen tot een vorm van de caissonziekte leidt: de druk kan zo hoog oplopen dat de oogbollen letterlijk uit de kassen springen. Waarom laten we dit leed voortbestaan? En waarom werken we er actief aan mee?

Voorzitter, hoe we met de planeet omgaan is barbaars. Voor de productie van onze kleding, onze auto’s en onze vliegvakanties worden bossen gekapt, zeeën en meren vervuild, en smelten hele ecosystemen weg waar we bijstaan. Het gif- en kunstmestgebruik is alomtegenwoordig. Zoals de uitvinder van kunstmest al aanhaalde: als de bodem gebrek heeft aan minerale bestanddelen dan geven ammoniumzouten hetzelfde effect als brandewijn op arme mensen om hun werkkracht te verhogen. Oftewel: we putten de aarde uit en laten de rotzooi achter voor onze kinderen en kleinkinderen. Maken wij ons een voorstelling van hun leefwereld? Sluit ons toekomstpositivisme aan bij hun reële angsten? Zijn wij nog op tijd om ze ook een leefbare aarde door te geven?

Voorzitter, tot slot, en hoe zit het met ons inlevingsvermogen in al die mensen die door ons economisch systeem gevangen zitten in een eeuwige val van armoede en stress? Mensen die vluchten of door een overheid worden beroofd van een menswaardig bestaan? Zijn wij bereid deze mensen de hand te reiken? Als politiek en als stad zullen we daar komend jaar wel hele grote stappen moeten maken.

Wij hopen dat we onze opdracht, het vertegenwoordigen van het volk, weer meer laten kleuren door ons empathisch vermogen.

Dank.